Με λένε Κρας και γεννήθηκα πριν 9 χρόνια περίπου. Δεν ξέρω πως, αλλά ξαφνικά κι ενώ ήμουν ένα μικρό κουταβάκι, βρέθηκα στο δρόμο, χωρίς φαγητό, φροντίδα κι αγάπη. Περιπλανιόμουν για μέρες σε μια πόλη γεμάτη αυτοκίνητα και κινδύνους. Οι άνθρωποι ήταν άλλες φορές αδιάφοροι μαζί μου κι άλλες φιλικοί.
Μια καλοκαιρινή μέρα που έκανε πολύ ζέστη κι ενώ προσπαθούσα να βρω μια ήσυχη γωνιά να ξεκουραστώ, ένιωσα το χάδι ενός ανθρώπου και μετά τη ζεστασιά της αγκαλιάς του. Μ’ ανέβασε στο ποδήλατό του και με πήγε σ’ ένα όμορφο σπίτι με αυλή, όπου εκεί με υποδέχτηκαν κι άλλοι άνθρωποι. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι χάρηκαν που με είδαν ,ενώ κάποιοι άλλοι με κοιτούσαν φοβισμένοι. Κι όμως σκέφτηκα, αφού είμαι τόσο μικρός, πώς μπορώ να προκαλώ τέτοια συναισθήματα?
Τελικά, αν και δεν συμφωνούσαν όλοι, αποφάσισαν να με υιοθετήσουν .Έτσι ξεκίνησε η ζωή μου σ’ αυτή την όμορφη οικογένεια. Τώρα δε φοβάμαι, δεν πεινάω, δεν πονάω. Τώρα όλοι με φροντίζουν και μ’ αγαπάνε κι εγώ ακόμα πιο πολύ.
Κάθε πρωί τους ξυπνάω χαρούμενα κι αυτοί για να μ’ ευχαριστήσουν κάνουν μαζί μου μια μεγάλη βόλτα Παίζουν μαζί μου και χαίρονται όπως κι εγώ. Μόνο όταν λείπουν στεναχωριέμαι και περιμένω ανυπόμονα πότε θα επιστρέψουν. Αλλά πάντα όταν φεύγουν μου λένε ότι εγώ είμαι τώρα ο φύλακας του σπιτιού, έτσι αισθάνομαι και χρήσιμος εκτός των άλλων προτερημάτων μου!!! Μια μέρα άκουσα να λένε για μένα, ότι κοστίζω λίγο, άλλα αξίζω πολύ. Κι αυτό είναι αλήθεια, γιατί δεν ζητάω τίποτα εκτός από την αγάπη, τα χάδια και την αγκαλιά των ανθρώπων.
Κι όταν έρθει εκείνη η στιγμή που θα με αποχωριστούν για πάντα, θέλω να έχουν μόνο καλές αναμνήσεις και να δώσουν την αγάπη και τη φροντίδα στο επόμενο σκυλάκι που θα βρεθεί στην αγκαλιά τους.
Με αγάπη, σεβασμό, πίστη και αφοσίωση,
Ο Κρας της καρδιάς σας….
Πολλοί που πέρασαν ολόκληρη τη ζωή τους με αγάπες, ξέρουν λιγότερα πάνω στην αγάπη από το παιδί που έχασε το σκύλο του χθες βράδυ.
Θόρντον Ουάιλντερ.
Το άρθρο υπογράφει,
η Μερόπη Θ. Παρίση, υπεύθυνη πωλήσεων υποκαταστήματος Λεπτοκαρυάς.
