Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω..
Πιστεύω ότι τα ζώα έχουν έρθει στη ζωή μας, απλά για να την κάνουν καλύτερη! Αυτό ακριβώς συνέβη και στο δικό μας σπίτι!
Θα σας περιγράψω λοιπόν, πώς γνωρίσαμε το δικό μας Golden, την κυρία Goldie (ή χοντρόGoldie όπως την πειράζει η κτηνίατρός μας γιατί είναι λίγο.. ζουμερή!).
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΑΦΕΣ
Η ιδέα της υιοθεσίας ενός κατοικιδίου, έμοιαζε για την οικογένεια μας απρόσιτη. Χιλιάδες συζητήσεις μεταξύ μας, οι οποίες πάντα κατέληγαν στο ίδιο: ”ΟΧΙ δεν θα έρθει ποτέ σκύλος εδώ”.
Κι όμως! Παιχνίδια που παίζει ενίοτε η μοίρα!
Το 2012 λοιπόν ξεκίνησαν όλα, προσπαθώντας να πείσουμε τους γονείς μας, έναν ολόκληρο χειμώνα. Ψάχναμε στο διαδίκτυο να βρούμε πληροφορίες για σκυλάκια, κατάλληλα για μια οικογένεια.
Ξαφνικά μια μέρα η μαμά, χωρίς να το περιμένουμε, έκανε το πρώτο βήμα! Απευθύνθηκε στο κτηνιατρείο της περιοχής μας για τις πρώτες διερευνητικές επαφές. Μας ξάφνιασε μπορώ να πω! Εκεί, ο κύριος Γιάννης, ο υπεύθυνος, πρότεινε να υιοθετήσουμε ένα σκυλάκι και ότι η καλύτερη επιλογή για εμάς θα ήταν ένα τύπου Golden Retriever, (που να ξέραμε τι είχε στο μυαλό του!). Το πιο δύσκολο κομμάτι δεν ήταν βέβαια η μαμά, αλλά ο μπαμπάς, που δεν ήθελε ούτε να το ακούσει, όχι γιατί δεν αγαπάει τα σκυλιά, αντίθετα, είχε στο παρελθόν κατοικίδιο και όταν το έχασε έκανε καιρό να το ξεπεράσει. Δεν ήθελε λοιπόν να βιώσει και πάλι μια πιθανή απώλεια ούτε ο ίδιος, ούτε εμείς.
Ο υπεύθυνος λοιπόν του κτηνιατρείου, μας ενημέρωσε τον Μάιο ότι έχει βρει τον κατάλληλο σκύλο για την οικογένειά μας, απλώς θα πρέπει να μείνει 2 μήνες με την μανούλα του. Πετάξαμε από τη χαρά μας! Ανυπομονούσαμε να περάσουν οι 2 μήνες. Μας έστειλε λοιπόν και μια φωτογραφία να το δούμε κουταβάκι. Το πιο όμορφο απ’ όλα ήταν (δεν είδαμε τα άλλα, όμως ξέρουμε ότι ήταν το πιο όμορφο).
Η ΚΑΡΜΙΚΗ ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Πέρασαν λοιπόν αυτοί οι 2 μήνες και ήρθε ο Αύγουστος!
1η Αυγούστου λοιπόν, η μαμά με τον αδερφό μου πήγαν στο κτηνιατρείο, πήραν το σκυλάκι μας και το έφεραν σπίτι! Ήταν ένα κανελί κουκλάκι! Το πιο καλοταϊσμένο από την μανούλα του. Στρουμπουλό και ζουμερό. Δεν χόρταινα να το κρατάω αγκαλιά και να του χαϊδεύω την κοιλίτσα! Έναν ολόκληρο μήνα την έβγαλα στον καναπέ παρακαλώ, προκειμένου η κυρία Goldie να μάθει ότι πρέπει να χρησιμοποιεί την πάνα.
Α! Δεν σας είπα για το όνομα! Η μαμά μου το αποφάσισε! Λέγαμε να την ονομάσουμε ”Lacta” αλλά με απόλυτο ύφος, η μαμά είπε: ”Goldie θα την πούμε, γιατί είναι η χρυσαφένια μας.” Η μαμά μου. Που δεν ήθελε σκύλο…
Σίγουρα θέλετε να μάθετε και την αντίδραση του μπαμπά. Ο μπαμπάς λοιπόν, για αρκετούς μήνες, δεν την πλησίαζε καν, δεν της έδινε καθόλου σημασία.
Ήρθε ο χειμώνας. Η μαμά, παρόλο που την αγαπούσε πολύ, δυσκολευόταν να αποδεχτεί να μπει το σκυλάκι στο σπίτι γιατί σαν κουταβάκι έκανε συνεχώς αταξίες. Της φτιάξαμε ένα σπιτάκι και έμενε ελεύθερη (και ωραία) στον κήπο. Μια μέρα λοιπόν, εκείνον τον κρύο χειμώνα ο μπαμπάς μας λέει ‘Μήπως κρυώνει έξω; Δεν την βάζουμε μέσα καλύτερα; ’ Αυτό ήταν. Η κυρία Goldie, ήρθε μέσα, και πλέον το σπίτι μας της ανήκει!
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
Δεν το είχαμε αποχωριστεί το Γκολντάκι μας ποτέ από την μέρα που ήρθε στο σπίτι. Από την πρώτη στιγμή, η γιατρός της, η Αναστασία, μας ενημέρωσε για την στείρωση στα ζώα. Πολύ διχαστήκαμε, δεν το κρύβω. Από τη μια, σκεφτόμασταν ότι θέλαμε να κάνει μωράκια η Γκόλντι, αλλά γνωρίζαμε ότι η κτηνίατρός της ήξερε καλύτερα από εμάς. Μας ενημέρωσε λοιπόν, ότι η στείρωση είναι πολύ σημαντική για το σκυλάκι μας. Έτσι, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Πάλι Αύγουστος ήταν, όταν πήγαμε στο κτηνιατρείο με το σκυλάκι μας, για να γίνει αυτή η επέμβαση. Ήταν ο πρώτος αποχωρισμός. Ήταν οι πιο δύσκολες μέρες εκείνες. Το σκυλάκι μας δεν ήταν στο σπίτι. Η καλή μας γιατρός, πρότεινε να μείνει στο νοσηλευτήριο μετεγχειρητικά για δύο μέρες. Μιας και έβλεπε ότι δεν θα μπορούσαμε εύκολα να διαχειριστούμε το άγχος των πρώτων ημερών μετά το χειρουργείο. Και φυσικά, μας τηλεφώνησε αρκετές φορές να μας ενημερώσει για την πορεία της. Όλα πήγαν τέλεια και έτσι μετά από δυο ημέρες πήγαμε να πάρουμε τη χοντρούλα μας. Για το μόνο που ίσως στενοχωριέμαι τώρα, είναι που δεν γνώρισε ποτέ τον πραγματικό έρωτα (σχεδόν) αλλά δεν πειράζει είναι πολύ όμορφη για να βρει κάποιον αντάξιο της.
ΣΗΜΕΡΑ
Η Goldie είναι μέλος της οικογένειας μας. Όχι μόνο τώρα, από την ημέρα που ήρθε φυσικά. Όλοι την υπεραγαπάμε. Είναι σαν άνθρωπος. Πραγματικά και ας ακούγεται κοινότυπο. Ποιος νοιάζεται! Μονάχα όσοι έχουν ζώο και το φροντίζουν σωστά μπορούν να το καταλάβουν τι εννοώ. Κι ας μας ξυπνάει χαράματα για να πάει τουαλέτα, κι ας μπλέκεται στα πόδια μας όλη μέρα γιατί θέλει χάδια ή να τσιμπολογήσει (παρόλο που είναι σε δίαιτα). Είναι πάντα εκεί. Αν καμιά φορά μαλώσουμε στο σπίτι, το καταλαβαίνει και στενοχωριέται. Μας κοιτάει με αυτά τα μεγάλα μάτια και κάθεται ήσυχη. Έχει και το δικό της καναπέ η κυρία. Για να ξαπλώνει. Και αν κάποιος πάει να κάτσει εκεί θυμώνει. Επίσης, λατρεύει να κλέβει τα ρούχα μας , έτσι στο σπίτι μας θα βρεις παντού ρούχα ”κλεμμένα”. Τώρα, έχει τα αρθριτικά της η κυρία ,έχει γκριζάρει και δυο τόνους αλλά εμείς την αγαπάμε ακόμα πιο πολύ. Υπάρχει άραγε πιο πολύ απο το πολύ;
Αναρωτιέμαι, μέχρι που φτάνει αυτή η αμοιβαία αγάπη; Σίγουρα εύχομαι για πολλά χρόνια ακόμη.
Να τα αγαπάτε τα ζωάκια σας. Γιατί και αυτά σίγουρα σας αγαπάνε. Μην ξεχνάτε, μονάχα εσάς έχουν στον κόσμο. Ο κόσμος τους είστε εσείς μονάχα. Και είναι γεμάτος αγάπη.
Goldie σ’ αγαπώ.
Το άρθρο υπογράφει η:
Παρασκευή Β. Στούμπου,
Public Relations & Graphic Designer Manager HumanPet.gr
